جشن رونمایی تازه‌ترین کتاب داریوش شایگان یکشنبه هشتم دی ماه 1392 در تالار اجتماعات نشر فرزان روز به همت علی دهباشی و تورج اتحادیه برگزار شد. در این جلسه که با حضور چهره‌های نامدار فرهنگ و هنر ایران در روزگار معاصر برگزار شد – کسانی مانند عباس کیارستمی، پری صابری، شهرام ناظری، محمدرضا باطنی، حسن کامشاد، جمشید ارجمند، سیروس پرهام، سیروس علی نژاد و دیگران، استادان محترم بهاءالدین خرمشاهی، مصطفی ملکیان، کامران فانی، ایرج کلانتری و ایرج پارسی‌نژاد سخنرانی کردند. من هم افتخار داشتم در این جمع چند کلمه‌ای درباره کتاب "در جستجوی فضاهای گمشده" سخن بگویم. متن گفتار مرا در ادامه می‌توانید ببینید:

یادداشتی به بهانه چند تجلیل

یادداشتی به احترام فیلم "هانا آرنت"

بیستم شهریور ماه امسال (1392) مترجم و ادیب نامدار عبدالمحمد آیتی درگذشت. فوت هر یک از چهره‌های فرهنگ ضایعه‌ای است؛ هرچند وقتی عمری پربرکت را صرف کار مفید کرده باشند چندان جایی برای دریغ و حسرت نمی‌ماند که مرگ حق است و هست. اما البته اگر رابطه‌ای شخصی آدمها را به هم پیوند داده باشد و کسی را جزء خاطرات کسانی کرده باشد عاطفه و احساس دلتنگی سهم خود را می‌طلبند. "استاد عبدالمحمد آیتی" از عمری بابرکت بهره مند شده بود، اما "آقای آیتی" جزء خاطرات خوش زندگی من است و از این که وجود مهربان ایشان دیگر در دنیای ما نیست سخت احساس دلتنگی می‌کنم.

در شماره جدید "مهرنامه" سومین گفتگو از سلسله گفتگوهای حافظه منتشر شده است؛ مصاحبه‌هایی درباره زندگی و آثار و افکار برجستگان عرصه اندیشه در ایران. گفتگوی اول با دکتر سید جواد طباطبایی بود و گفتگوی دوم با دکتر نصرالله پورجوادی. گفتگوی این شماره با دکتر رضا داوری اردکانی است. به دعوت دوستانم در مهرنامه من در گفتگوی اول و گفتگوی این شماره بوده‌ام. چون گفتگوی اول بحث‌هایی را برانگیخت، در این شماره یادداشت توضیحی من درباره آن گفتگو نیز منتشر شده است. آن یادداشت توضیحی را در ادامه می‌آورم:

موضوع صحبت من چنانکه اعلام شده "رمان و فلسفه" است و بررسی نسبت بین این دو. صرف نظر از آثار آموزشی‌ای مثل دنیای سوفی که در آنها اندیشه‌های فلسفی در قالب داستانی معرفی شده است و محل بحث ما نیست، همۀ ما تعابیری مثل رمان فلسفی یا فلسفۀ فلان رمان‌نویس را شنیده‌ایم، تعابیری که در ادامۀ این گفتار به آنها بر می‌گردم و دقیق یا غیر‌دقیق بودنشان را بررسی می‌کنیم. از طرف دیگر می‌دانیم که متفکران و فیلسوفان هم گاه دربارۀ رمان سخن گفته‌اند و تحلیلهایی از آن به دست داده‌اند، نمونۀ مشهور و کلاسیک هگل است که در درس‌گفتارهایش دربارۀ زیبایی‌شناسی در مقاطعی به صورت گذرا اما عمیق به رمان اشاره کرده و مثلا گفته است رمان حماسۀ دنیای بورژوا است یا اینکه رمان متعلق به دنیایی است که مناسبات اجتماعی آن به نثر تبدیل شده و عالم شاعرانه در آن جای خود را به عالم منثور داده است . خلاصه اینکه ظاهراً بررسی نسبت رمان و فلسفه موضوعی نیست که نیاز به توجیه داشته باشد. از منظرهای مختلف می‌توان دربارۀ این موضوع به بحت پرداخت و من در این گفتار می کوشم از منظری خاص – یعنی از منظر معرفت‌بخشی- به این مساله بپردازم.

یادداشتی درباره مصطفی ملکیان و جایگاه او در اندیشه معاصر ایران

دائرةالمعارفها امروزه صورت و "فیزیکی" دارند که کم و بیش برای همة کتابخوانان شناخته‌شده است. اما اینکه پدید آمدن این‌ گونه (ژانر) همزاد چه تصوراتی بوده است و این تصورات چه وضع تاریخی و چه سیری داشته، بحثی را لازم می‌آورد که می‌توان آن را بحث در "متافیزیک" دائرةالمعارف‌نویسی خواند. با تأمل در این بحث می‌شود نسبت آثاری را که اکنون در ایران تولید می‌کنیم با نمونه‌های مشابه در جهان سنجید و از این رهگذر احتمالاً به خودآگاهی تاریخی‌ای رسید که برای ادامة درست مسیر دائرةالمعارف‌‌نویسی مفید و چه بسا بتوان‌ گفت ضروری است.

نگاهی به جایگاه مراد فرهادپور در اندیشۀ معاصر ایران

یادداشتی درباره یک اثر و یک موقعیت