نمی دانم چرا، ولی گاهی فکر می کنم کسانی که شادی را دوست می دارند و آزادی را، کسانی که دوستی را پاس می دارند و همدلی را، کسانی که علم را ارج می نهند و آگاهی را، کسانی که گفتگو را درست می دانند و درک دیگری را، کسانی که آزادگی را طلب می کنند و وارستگی را، کمترند از آنها که غم و اسارت و دشمنی و کینه و جهل و جهالت و حقارت را دانسته و ندانسته تایید و ترویج می کنند. شده است آرزو کنید فکر و تصورتان یکسره باطل باشد؟ من درباره این فکر و تصورم چنین آرزویی دارم. اینجا کنج – امیدوارم – دنج من است در گوشه ای از این عالم پهناور مجازی، برای آشنایی با شمایی که آرزویی مثل آرزوی من دارید. قدمتان روی چشم، نگاهتان بی گزند.