نزد کسانی که حتی اندکی آشنایی با فلسفه داشته باشند قدر و اهمیت اندیشه های امانوئل کانت محرز است. فلسفه کانت را چه بسا بتوان مهمترین تجلی فلسفه‌های جدید در غرب دانست و نقطه عطفی تاریخی که فهم پس از آن بدون وقوف به آن ناممکن است. اما شاید برای کسانی که با کانت و اندیشه‌های او آشنایی چندانی ندارند وسعت فعالیت‌ها و تاملات او و نسبت آنها با یکدیگر شناخته شده نباشد. یکی از این جنبه ها “انسان شناسی” کانت است که از قضا با سایر بخش‌های نظام فکری او پیوندی جدی هم دارد ولی درباره آن تا آنجا که می‌دانم در فارسی تا به حال اثر مستقلی وجود نداشت. کتاب “انسان‌شناسی در اندیشه کانت” نوشته مرتضی روحانی راوری، دوست عزیز هم‌مدرسه (دبیرستان فرهنگ)، دقیقا ناظر به همین بخش از فعالیتهای فکری کانت است. کتاب با مقدمه ای در معرفی انسان‌شناسی فلسفی آغاز می‌شود و با توضیح تاریخچه تدریس انسان‌شناسی توسط کانت و تبیین نسبت این قسمت از مباحث او با سایر اندیشه‌ها و مصطلحاتش ادامه می‌یابد. سپس گزارش و تحلیلی از کتاب انسان‌شناسی کانت می‌آید و در انتها مقایسه‌ای میان انسان‌شناسی کانت و علم‌النفس ارسطو صورت می‌گیرد. این کتاب را انتشارات امیرکبیر منتشر کرده است. برای مرتضی روحانی عزیز که تحصیل کرده حوزه و دانشگاه است آرزوی موفقیت‌های بیشتر دارم.