محمد منصور هاشمی بیش از هر چیز خودش را “دانش آموز”ی می داند با شیطنت و کنجکاوی و فارغ از قراردادها و قالبهای رسمی. مهمترین دلخوشی او، در دنیایی که وظیفه دشوار زندگی در آن را کم و بیش حوصله سر بر یافته، این است که آدم می تواند هر روز چیزهای بیشتری درباره خودش و محیط اطرافش بیاموزد. ابزار این آموختن و شناخت، علم و فلسفه و هنر است و او سخت علاقمند است به علم به ویژه علوم انسانی، فلسفه، رمان و شعر و نمایشنامه، و هنرهای تجسمی. بیشتر وقتش صرف پرداختن به همین ها و یافتن چشم اندازهای تازه می شود و بخشی از وقتش را هم صرف نوشتن می کند تا شاید بتواند برخی مساله ها را برای خودش روشنتر کند.
متولد اول آبان 1354 است. مثل خیلی از بچه ها به مدرسه رفته و مثل بعضی بچه ها به زور هم رفته و درس خوانده و این درس رسمی و رسما درس خواندن تا گرفتن کارشناسی ارشد فلسفه از دانشگاه تهران ادامه یافته است. بعد به لطف تشخیص صائب استادانی محترم مجال یافته تا فلسفه خواندن را به مقصد فکر کردن ترک کند.
از اوایل دهه هفتاد چیز نوشته و از اواسط آن دهه کارهایش در نشریات منتشر شده است. از ابتدای دهه هشتاد هم شروع به نوشتن و انتشار کتاب کرده است (برای یک معرفی دایره المعارفی از نویسنده و فهرست کتابهای او بنگرید به اینجا).
این جا به اصطلاح سایت رسمی محمد منصور هاشمی است. جایی که او می تواند در عالم بیکران مجازی کنجی پیدا کند برای به اشتراک گذاشتن دغدغه هایش با دیگرانی که ممکن است دغدغه هایی مشابه داشته باشند، مجالی برای آشنایی.
“دوست داشتنی های من” چنانکه از نامش پیداست بخشی است برای این که نویسنده بتواند بی آداب و ترتیب چیزهایی را که دوست می دارد با دیگران در میان بگذارد. “خواندنی ها” جای مقاله های دیگران است و “شنیدار/دیدار” جای لینک ها و فایلهای صوتی و تصویری. “دفتر یاددشتهای بد” قسمتی است که جملات و یادداشتهای کوتاه گاه توام با طنز و تسخری که پیشتر در دفترچه ای شخصی نوشته شده اند در آن امکان حضور در عرصه عمومی پیدا می کنند. بقیه عنوانها آنقدر گویاست که نیازی به همین قدر توضیح هم نیست.
در “راههای تماس” سه ایمیل هست برای این که این آشنایی یکسویه نباشد و محمد منصور هاشمی بتواند از شنیدن نقد و نظر شما بهره مند شود.
برای توضیحات بیشتر درباره دغدغه ها و کارهای نویسنده، می توان مراجعه کرد به دو مطلب زیر: